Loslaten en vertrouwen; de kern van het opvoeden, maar in de praktijk niet altijd even makkelijk. Een paar weken geleden las ik een artikel op het blog van Mariima, ik zal onder aan dit artikel er naar linken. Ik denk dat het een goed artikel is om als ouder te lezen en over na te denken. Velen roepen wel dat ze het doen, maar ik denk dat het in de praktijk best tegen valt.

Toevallig maakte ik voor ik het artikel las iets mee met onze oudste zoon. Iets waarvan ik denk het verstandig en volwassen te hebben opgelost. Ik ben namelijk ook maar een mens en wat betreft mijn kinderen is mijn geduld soms ver te zoeken.

Het is donderdagavond en de jongens zijn met mijn schoonouders naar de McDonald's. Martijn is op zijn vistrip naar Frankrijk en ik besteed mijn vrije uurtje goed door zeven kilometer te gaan hardlopen. Als ik zit bij te komen met een heerlijke salade komt er een vriendinnetje langs. Ook al is de oudste niet thuis, we kletsen nog even over hoe de dag is geweest. Tussen neus en lippen door vraagt ze of hij goed heeft geleerd voor zijn toets. Ik heb werkelijk geen flauw idee waar ze het overheeft. Maar voor het eerst in de geschiedenis, laat ik alle alarmbellen bij wat het is.

In het ergste geval haalt hij morgen een slecht cijfer en heeft hij er van geleerd dat hij beter moet plannen en op zijn spullen moet letten. Dat slechte cijfer zal waarschijnlijk wel mee gaan vallen, want hem kennende slaat hij tijdens de les op school genoeg van de lesstof op. Zijn hersenpan werkt soms een beetje vreemd, maar informatie onthouden is hij goed in.

Bij thuiskomst blijkt dat hij het hele verhaal tegen oma heeft verteld. Dat hij morgen een toets heeft, maar dat hij niet meer weet waar de papieren zijn. Dus daar was ik, de rust zelve met de leerstof die ik via zijn vriendinnetje had geregeld. Allebei blij en opgelucht. We nemen de leerstof samen even door en in bed leest hij het zelf nog een paar keer door. Bij het ontbijt nog een kleine overhoring en 'we' gaan de toets vol vertrouwen te gemoed.

Toevallig kwam ik een paar dagen later dit artikel tegen op het blog van Mariima die ik al heel wat jaartjes volg. Ik wil het graag met jullie delen. Misschien een iets andere strekking, maar zo leerzaam en herkenbaar.

Uiteindelijk had meneertje een negen en half voor zijn toets, dus iedereen blij. Loslaten en vertrouwen hebben in je kind is het moeilijkst wat er is, maar wel het beste. Ik wens u, net als Mariima, dan ook veel laconiekheid* toe deze vakantie!

*De afgelopen weken heb ik al heel wat traantjes gelaten achter mijn devices. Iedere keer als ik een berichtje lees over kinderen die zijn verdronken of verongelukt in of op het water moet ik huilen. Huilen om mensen die ik niet ken, om het verdriet van hun nabestaanden. Ik ben dus zo een moeder die met arendsogen over het water tuurt of haar kinderen nog zichtbaar zijn, maar me al te goed besef hoe snel en makkelijk je afgeleid raakt en ze even uit het oog verliest. Zo een bezoekje aan het water brengt mij dan ook totaal geen ontspanning en ben altijd blij als we weer 'veilig' thuis zijn.