Zoals al eerder te lezen op dit blog, werd Ezra afgelopen maart 5 jaar oud, tijd om van zijn peuterbed over te gaan naar een eenpersoonsbed, of zoals Ezra het noemt: "Grote Mensen Bed". Dus we gingen op zoek naar een bed.

Eerst viel ik voor het model KURA van de I.kea, die dacht ik wel via marktplaats te scoren en ik vond tal van inspiratie op Pinterest, ik zag het al helemaal zitten om van dit bed een super hip bed te maken. Maar na mijn schildersdrama met het bankje, koos ik toch voor een iets veiligere optie en vonden we dit bed op marktplaats en ook nog redelijk in de buurt.

Het werd letterlijk een jarenplan, mijn o zo gewenste bankje voor ons "nieuwe" huis zodat ik lekker naar mijn spelende kindjes kan kijken op ons idyllische hofje aan de voorkant van ons huis. Vroeger draaide ik mijn hand er niet voor om, ik schilderde alles wat los vast en zat en verkocht het weer door via MP.  Helaas zit dat er tegenwoordig niet meer in. Om dat nu te verwijten aan het feit dat ik kinderen heb is misschien een beetje overdreven, maar laat ik het er maar ophouden dat ik minder tijd, minder energie en minder zin heb ;)

Toen we hier kwamen wonen in januari 2012 was ik naarstig op zoek naar een bankje voor aan de voorkant van ons huis. Een belangrijke factor waarom we dit huis kochten was om dat het gelegen was aan een autoloos hofje, dus ik zag me zelf al heerlijk op een bankje zitten, kijkend naar Ezra die met de kleine baby (die op dat moment nog in mijn buik zat) zit te spelen op een kleedje in de zon. Maar wat was een simpel houten bankje nog lastig te vinden zeg, het was of te duur of te krakkemikkig. Dus zo vlak voor de zomer 2012 bood een vriendin een helpende hand en kreeg ik van haar een super bankje die alleen even een likje verf nodig had. Helemaal blij was ik en ik vroeg Martijn het bankje uit elkaar te schroeven zo dat ik het kon gaan schuren en zag ik al helemaal voor me hoe dit bankje straks in dezelfde kleur als de kozijnen bij het huis zou staan.

A fijn wat er daarna gebeurd is, ik heb echt geen flauw idee, ik weet dat ik hem op een gegeven moment met de schuurmachine onder handen heb genomen en ik me dood ergerde aan alle latjes, wat een monnikenwerk zeg. Op de een of andere manier is ie toen in de schuur blijven staan en eindelijk 2 jaar later, begin dit jaar vond ik de energie om het bankje naar zolder te verhuizen en te beginnen met de grondverf. Gelukkig ging het toen wel redelijk snel, alleen ook hier liep ik weer tegen die vervelende latjes aan en had ik flink wat moeite om hem netjes in de verf te krijgen. Dus toch maar vrede genomen met wat mindere ogende kwaliteit, maar uiteindelijk was ie dan toch af!



Wat was ik opgelucht en blij dat ie eindelijk naar buiten kon, nog even een leuk plantje erbij en de gezelligheid is compleet. En zeg eerlijk vanaf een afstandje is ie best leuk geworden ;)




En als je je nou nog afvraagt wat er terecht is gekomen van mijn idyllische plaatje: Nou ja, Nathan loopt inmiddels, mijn schattige narcissen waren de eerste dag al omgegooid en gemold door een stelletje vandalen en spelen de kinderen veel liever op het plein aan de achterkant van het huis met heel veel andere kinderen. Helaas komen hier wel auto's om te parkeren, maar goed soms moet je je dromen bij stellen en vooral genieten van de kleine dingen. En dat doen we zeker!