'Het gemiddelde huis in Nederland was nog nooit zo duur als nu: 292.000 euro. Dat is een stijging van dik tien procent ten opzichte van vorig jaar. Ondertussen is het aantal te koop staande woningen gedaald naar een dieptepunt. ,,Dit gaat echt de verkeerde kant op'', waarschuwen de makelaars.' meldde het AD half oktober. Vol bewondering volg ik de huizenmarkt en lees alles wat ik er over tegen kom. Maar hoe deinzen wij zelf eigenlijk mee op die huizenmarkt?
In 2003 kochten wij samen ons eerste koophuis. Een schattig klein huisje aan de rand van het centrum van Culemborg uitkijkend over brede sloot op de dijk. Twee slaapkamers en een zolder. Het was niet groot, maar er zat wel een hele grote fijne schuur bij die werd omgetoverd naar kaarthonk en knutselschuur. € 160.000 kosten koper betaalden we voor dit huisje. "Zoveel voor zo een hok!?" riep mijn schoonvader, ik zal het nooit vergeten. Ik schrok er van en besprak het nog even met mijn ouders. Mijn vader zei dat het altijd goed zou komen, dus gewoon proberen. We hebben daar met heel veel plezier gewoond en heel veel gezellige avonden beleefd met vrienden in die fantastische schuur.
Vier jaar later kochten we een jaren '30 woning waar echt alles aan gedaan moest worden. Ons eerste huisje konden we redelijk verkopen en verdienden de kosten koper terug. We waren blij dat we geen verlies maakten en verhoogden onze hypotheek voor het nieuwe huis inclusief een bouwdepot. Met heel veel hulp van vrienden konden we in dit prachtige droomhuis wonen.
Jaren later, na veel wikken en wegen besloten we ons droomhuis te verlaten. We kwamen terecht bij een kleinschalig nieuwbouwproject net buiten het centrum. Gelukkig konden we dit huis met winst verkopen, nou ja winst!? We verkochten het boven de schuldwaarde van onze hypotheek. Al het spaargeld en al die fulltime salarissen die er in zaten, namen we voor lief. We hielden in ieder geval geen schuld over en namen nog een klein bedrag mee naar ons nieuwe huis.
Voor het nieuwbouwhuis namen we toch weer een hogere hypotheek. Vrij op naam is leuk, maar daar komt wel een nieuwe badkamer en een nieuwe keuken bij. We kochten dit huis net op het hoogtepunt van de markt, dus net voor de huizencrisis. Jullie kunnen wel raden waar ik met dit verhaal heen wil; de huizenmarkt stortte in elkaar. We kwamen in een straat te wonen waar nog veel leegstand was, deze huizen werden voor een beduidend lager bedrag aangeboden. Al was het met een verplichte terugkoopregeling aan de woningbouwvereniging, die mensen kwamen in hetzelfde huis voor een stuk minder geld.
Dat heeft een flinke impact gehad op ons. Al die jaren ontsprongen we de dans en maakte we geen verlies op de huizen die we verkochten. En nu zaten we in een huis, dat gewoon 30.000 euro minder waard was dan de schuldwaarde van onze hypotheek. In deze periode stond ook mijn baan nog eens serieus op de tocht. Dus na heel wat slapeloze nachten en de gedachten 'dit nooit meer' besloten we om onze schouders er onder te zetten.
We begonnen mondjesmaat af te lossen om de schade te beperken en onze maandlasten te verlagen. Toen na zo een anderhalf jaar het eerste huis in de straat werd verkocht vanwege een relatiebreuk vond ik het eerlijk gezegd nog meevallen. Nog steeds 15000 onder onze hypotheekschuld, maar de schade viel me mee. Dat is altijd als je je van alles in je hoofd haalt. Helaas was het voor dit stel wel een flinke strop, want zij hadden bijna alles laten doen met behulp van een bouwdepot. Daar maakte degene die het kocht mooi ge(mis)buik van.
Op dit moment zitten we dus weer aan de top van de markt. Net als zeven jaar geleden, het moment waarop wij onze nieuwbouwwoning kochten. Er staan nu huizen te koop bij ons in de wijk voor prijzen waardoor we serieus zijn gaan twijfelen. Want je pakt flinke winst en ook nog eens een goede kans om je hypotheek met een veel lagere rente over te sluiten zonder boete. Maar je moet terugkopen en dat terugkopen is natuurlijk het probleem. Je wil dan toch naar een (groter) huis met eventueel een garage. Martijn en ik droomden heel wat af de afgelopen weken. Maar als ik dan ook maar één seconde terug denk aan hoe ik me zes jaar geleden voelde, is de keuze heel snel gemaakt.
Dus zoals mijn vader zei; het komt altijd goed en daar vertrouwen we op. Maar ik ben bang dat ons geluk hier een beetje ophoudt en we geen risico's meer moeten gaan nemen. Dus we blijven lekker zitten waar we zitten. Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier in staan? Zouden jullie nu juist verkopen in verband met de hoge huizenprijzen en 'duur' terugkopen of juist lekker blijven zitten waar je zit?
