Afgelopen maandag hebben wij afscheid genomen van onze allerliefste Sam. Na 17 jaar en 7 maanden bij ons te zijn geweest, was vorig weekend de koek echt op. Ze week niet van onze zijde en kostte alles haar veel moeite. In dit artikel een eerbetoon aan onze Sammie.

Hoewel Sam en Snoes totaal verschillende karakters hadden, konden ze het prima met elkaar vinden. Ze waren niet onafscheidelijk, maar accepteerden elkaar en genoten stiekem van elkaars gezelschap tijdens het luieren. Die momenten leverden vaak knusse foto’s op.

Sam was niet bepaald een knuffelkat. Ze kwam alleen naar je toe als zij daar zin in had, en zelfs dan moest je oppassen dat je geen tik kreeg. Ze was ook een echte jager: vogels, muizen, libellen en zelfs vleermuizen sleepte ze mee naar huis. Eén keer brak ze haar poot op twee plekken tegelijk en zat ze een week opgesloten in de sigarenfabriek tussen de sigarenbladeren. Wat waren wij blij toen ze weer thuis was! 

Sam maakte ook de geboortes van onze twee kinderen mee. Ze hield zich daarbij meestal op de achtergrond. Ze vond het allemaal prima, maar zocht de kinderen niet echt op. Pas toen Snoes overleed en de jongens wat ouder waren, zocht Sam steeds vaker hun gezelschap op.

Afgelopen winter merkten wij al dat Sam echt ouder werd. Een bezoekje aan de dierenarts bevestigde artrose in haar achterpoten en in de winter viltte haar vacht. We kregen dat gelukkig weer netjes, maar deze herfst kwamen de dikke plukken weer terug.