Achterbuurt ♥
De achterbuurtjes, wie kent ze niet? Niet meer weg te denken uit de weekoverzichten. Twee weken geleden vroeg de achterbuurvrouw of zij een gastblog mocht schrijven voor mijn blog. Ik voelde me vereerd en was tegelijkertijd reuze benieuwd. Gaat ze iets vertellen over haar onuitputbare bron aan creativiteit, haar bijzondere werk op de Spoed Eisende Hulp of een heerlijk recept delen? Het werd een heel ander verhaal en ik voelde me nog meer vereerd, trots en dankbaar.
Achterbuurt
Met enige bewondering lees ik wekelijks het dagboek van mijn achterbuurvrouw. Met haar medeweten, overigens. Ze vermomt het namelijk als blog, waarin wij als achterbuurtjes soms een bijrol mogen vervullen. ‘Waar haalt ze toch de tijd en (vooral) de discipline vandaan?’, vraag ik me af. Ik houd van schrijven, maar ik ben tegenwoordig allang blij als ik zittend m’n koffie kan drinken. Bovendien hield ik het al nooit langer dan drie dagen vol om een dagboek bij te houden, dus een wekelijkse blog zou bij mij een bijzonder kort leven leiden. Toch raakte ik al lezend geïnspireerd om een klein stukje in het dagboek van mijn buurvrouw te schrijven. Want we lezen wekelijks de belevenissen van onze buren, maar hoe kijken wij dan eigenlijk vanuit de achterbuurt (letterlijk) tegen hen aan?
Toen we acht jaar geleden met z’n allen in de nieuwgebouwde buurt kwamen wonen, kenden we elkaar nog helemaal niet, maar al gauw legden onze oudste zoons het eerste contact. Sindsdien hebben we genoeg met elkaar meegemaakt om…. ja…. een jaar aan blogs mee te vullen. Want al denkend over mijn optreden als gastblogger, bleek het nog lastig om in een paar woorden te vertellen wat Martijn, Miranda en de jongens inmiddels voor ons betekenen. Zoals gezegd: het eerste contact werd door onze oudste jongens gelegd. Veilig in elkaars tuin en op het plein groeide een vriendschap die met botsingen en knuffels steeds hechter werd. Twee gevoelige types die elkaar snappen, en daar weinig woorden voor nodig hebben. ‘De kleintjes’ noemen elkaar ‘Buurman en Buurman’; gemoedelijk en als echte maatjes spelen ze haast dagelijks met elkaar. De oversteek van de ene naar de andere tuin wordt zo vaak gemaakt, dat zelfs de katten soms niet helemaal meer snappen wie nou precies waar woont. In de vakanties kloppen die van ons bij de overkant aan als ze honger krijgen en ouwe Snoes kwam dankbaar stiekem bij ons ontbijten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. (Hij was daarmee bijzonder genoeg ook de enige kat die gedoogd werd.)
Hoe beschrijf je in één blog acht jaar achterbuurt? Even snel op elkaars jongens letten als je een boodschap moet doen, gekke recepten uitwisselen en voor elkaar testen, samen Marie Kondo bewonderen èn heel stom vinden, forellen, appeltaarten, kinderen, katten, klagen, stoom afblazen, een wijntje, een biertje, lief, leed… Er gebeurt veel in zo weinig tijd, teveel om in een blogje uit te leggen, maar één ding is zeker: wij hebben een goeie buur. Zonder dat we op elkaars lip zitten, weten we dat we altijd bij onze achterburen terecht kunnen, en zij bij ons. Ik weet nu dat het schrijven over je gezin minstens zo leuk als het lezen van de verhalen. Ik snap dus ook wel waarom de buurvrouw zo trouw haar digitale dagboek bijhoudt. Het is een prachtig document om van je af te schrijven wat je bezig houdt en wat waardevol voor later vooral! Vanuit de achterbuurt voegen we daar graag een boodschap aan toe: dank jullie voor jullie vriendschap, en meer. En natuurlijk: blijf vooral schrijven Miranda, want we lezen je dagboek graag!
Dank je wel voor dit mooie verhaal, ik zie het als een compliment voor mijn blog. Het geeft mij energie om door te gaan en hopelijk mensen te inspireren om tevreden te zijn met wat ze hebben en te genieten van de kleine mooie dingen in het leven.
.jpg)
2 Comments
leuk om te lezen over jouw achterbuur in de mooie woonwijk, groeit vanzelf in de loop der jaren, hebben wij ook bij ons in de straat, omdat we veel wandelen (hebben geen auto meer) kom je in gesprek met meer mensen in jouw buurt en zie je veel meer op weg naar een bestemming, iedere dag een wandeling van ongeveer 3 km heen en terug bevalt goed.
BeantwoordenVerwijderenJa mooi is dat hoe zulke dingen ontstaan. Eg trots op dit verhaal. Bedankt voor je reactie!
VerwijderenIk zou het leuk vinden als je een berichtje achter laat: