Een jaar geleden plaatste ik het laatste weekoverzicht op mijn blog. Na vijf jaar lang lief en leed te hebben gedeeld nam ik deze wel overwogen beslissing wetende dat ik een stukje structuur op gaf. En dat laatste is best een 'dingetje' en in dit artikel vertel ik over mijn soms 'doelloze' jaar.

Vijf jaar lang nam ik jullie wekelijks mee met de dagelijkse avonturen van ons gezin. De ene week was een overzicht zo gevuld en de andere week moest ik moeite doen om er enigszins een leuk samenhangend verhaal van te maken. Na zes weken zomervakantie moest ik er altijd weer een beetje in komen, maar uiteindelijk kwamen er genoeg leuke avonturen uit de pen.

Omdat er vorig jaar fases werden afgesloten en nieuwe fases werden aangebroken binnen ons gezin besloot ik te stoppen met deze weekoverzichten. Ik sta nog steeds achter deze beslissing, maar dit ging en gaat nog steeds niet zo makkelijk als het lijkt. Het wekelijks terug kijken gaf mij structuur, overzicht en een goed relativeringsvermogen. 

De eerste periode viel het allemaal wel mee en was ik blij verlost te zijn van de 'verplichting'. Maar hoe verder de tijd verstreek hoe meer ik een gat viel en het idee had dat ik 'mijn levensdoel' kwijt was. Met soms zelfs de vraag; Waarom zouden wij nog leuke dingen doen als toch niemand er over leest?

Als ik de oude weekoverzichten terug lees denk ik; 'Zijn wij dat leuke gezin? Ben ik degene die die leuke positieve stukjes schreef over ons dagelijks wel en wee? Wat waren we toen gelukkig zeg!' Natuurlijk zijn we nog steeds dit gelukkige gezin en doen we ontzettend wel leuke dingen. Voel ik mij te rijk met onze twee geweldige lieve zonen, die het hartstikke goed doen en hebben wij een fijn sociaal leven. 

Maar omdat ik dit niet meer bijhoud in mijn 'openbare' dagboek lijkt het soms of het er niet is of is geweest. Of dat het misschien wel in de vergetelheid raakt. Natuurlijk kan ik alsnog een dagboek voor mijzelf beginnen en ik heb ook inderdaad wel een boekje waar ik af en toe wat in op schrijf. Maar de kleine momenten die ik beschreef in de weekoverzichten die mis ik het meest.

Af en toe deel ik nog wel eens een hoogtepuntje op mijn socials of schrijf ik af en toe een blog zoals bijvoorbeeld over onze reis naar Kreta, veranderingen in huis en het herstel van mijn hernia. Maar ik ben er achter gekomen dat het juist de kleine momenten zijn die het hem doen en dat wij die te snel vergeten. 

Blij dus met het vijf jaar lange naslagwerk over juist die kleine momenten en ook blij dat ik vorig jaar de beslissing maakte om hier mee te stoppen. Maar wat had ik het fijn gevonden als heel ons leven zo uitgebreid bewaard was gebleven en daar af en toen eens in terug kon kijken met een groot geluksgevoel.