In 2003 kochten Martijn en ik ons eerste huisje op een idyllisch plekje in Culemborg. Van onze vrienden kregen we Snoes als verjaardagcadeau. Ik zou nooit vergeten dat we Snoes met zijn drieën gingen op halen op de boerderij. Samen met zijn broertjes en zusjes net uit de juspan gevist.  Op slag verliefd.


Daar gingen we met een klein humpie naar huis, een nieuw familielid was geboren. Hij ging met ons mee spelen bij de ronde haven, mee vissen en beleefden we ook minder leuke dingen.


In 2006 vertrokken we naar ons jaren '30 huis, we bivakkeerden daar op de slaapkamer om de rest van het huis om te toveren naar ons paleis. Hij maakte het allemaal mee en vond het prima. Toen de verbouwing na anderhalf jaar klaar was kwam Sam in ons leven. Via de zus van een andere vriendin kreeg Snoes er een poezenzusje bij.


Twee jaar later werd de oudste geboren, een mensenbaby in huis. Tijdens de zwangerschap leerden we hem dat hij niet meer bij ons mocht slapen. Na een paar nachtjes krabben aan de deur, accepteerden hij het. En toen de oudste er eenmaal was, was het helemaal goed. Altijd in de buurt, maar op de momenten dat het niet mocht of kon nam hij afstand.

Eind 2010 besloten we om te gaan switchen van ons jaren '30 paleisje naar nieuwbouw. We verkochten ons droompaleis en huurden voor een jaar een tijdelijk huis. Daar kon Snoes lastig wennen, hij liep regelmatig terug naar ons oude huis.

Opa's, oma's, tantes, iedereen die Snoes kende haalde hem op (niet altijd zonder kleerscheuren) om hem weer veilig thuis te brengen. Vaak haalden we hem zelf op in de fietsmand. Hoe zou dat gaan als we straks definitief naar ons nieuwe huis gaan, dat hemelsbreed nog dichter bij ons oude huis ligt!?

Eind 2011 verhuisden we naar ons nieuwe huis en ineens was er weer rust. Of hij het aanvoelde dat dit onze bestemming was. Geen één keer terug gelopen naar ons oude huis. Terwijl als hij met ons in de speeltuin ging spelen, hij toch wel heel dicht bij ons oude droompaleisje was.


Maart 2012 werd de jongste geboren, vanaf de eerste dag dikke matties. Onafscheidelijk die twee; waar de jongste was, was Snoes. Ook op latere leeftijd bleven ze dikke vrienden, soms piepte Snoes even als hij te ver ging, maar vijf minuten later zochten ze elkaar weer op.


Het laatste jaar werd Snoes oud en steeds magerder. Er waren periodes dat we dachten; 'die haalt het eind van de week niet'. Maar toch knapte hij weer op en bleef hij bij ons. Afgelopen woensdag op donderdagnacht ging het helemaal mis. Ik ben in mijn pyjama met hem in de tuin gaan zitten omdat hij niks meer binnen kon houden. Te zielig voor woorden en voor mij een teken dat het echt klaar was.

's Ochtends heb ik de jongens voorzichtig uitgelegd wat er gebeurd was en wat ze konden verwachten vandaag. Voor dat we naar school gingen adviseerde ik ze om nog een laatste knuffel te geven voor het geval dat. Met de stiekeme hoop dat hij er vandaag zelf tussen uit zou piepen.


Snoes heeft de hele dag op de stoel gelegen en de achterbuurvrouw, waar Snoes kind aan huis was, nam af en toe een kijkje terwijl wij aan het werk waren. Hij heeft de stoel niet verlaten en om vijf uur hadden we een afspraak bij de dierenarts. Voor de jongste en mij 'de afspraak'. Martijn had nog de stille hoop dat het een griepje was.

Martijn en de jongste vertrokken samen met Snoes naar de dierenarts. Samen met de achterbuurtjes namen wij als thuisblijvers afscheid. Het bleek niet alleen de ouderdom alleen te zijn, hij bleek ook nog eens een flinke tumor in zijn darmen te hebben. Dus ook voor Martijn de bevestiging dat het echt klaar was. Zonder Snoes keerden ze huiswaarts.

Het is nu zaterdagavond en we zijn twee hele dagen verder. Ik besef nu pas dat Snoes gewoon altijd bij ons was. Als we thuis kwamen zat hij buiten op ons te wachten, hij zat altijd bij ons op de bank, hij sliep bij ons en als je twee minuten buiten zat dan zat hij bij je op schoot. En dat is nu weg, het is echt leeg en kaal in huis net als ons hart.

Lieve Snoes, je bent de liefste poes die we ooit hebben gekend. Je was echt een onderdeel van ons gezin,  een allemansvriend en zeer geliefd in de buurt. Bedankt voor alle mooie jaren, we zullen je nooit vergeten.